ಶೋಕ

ಸತ್ತುಹೋಗಿದ್ದ ನೆನೆದು 

ಒಮ್ಮೆ ಅಳಬೇಕಿದೆ, ನೋಡು 

ಕರುಳು ಕಿತ್ತು ಬರುವಂತೆ 

ಬಯಸದೇ ಬಂದದ್ದು 

ಮನಸಿಗೆ ಹಿಡಿಸಿದ್ದು 

ಬಯಸಿ ಪಡೆದದ್ದು

ಉಳಿವುದೆಂದು ಎಣಿಸಿದ್ದು 

ಉಳಿಯಲೆಂದು ಬಯಸಿದ್ದು 

ಉಳಿಸಲು ದಣಿದಿದ್ದು 

ಸತ್ತು ಹೊಯ್ತು 

ಇಲ್ಲದಾಯ್ತು 

ಅಳಿದು ಹೋಯ್ತು 

ಯಾರ ತಬ್ಬಿ ಅಳಲಿ 

ಕಣ್ಣು ಮೂಗು ಒರೆಸುತಾ 

ಹೃದಯ ವಿದ್ರಾವಕವಾಗಿ 

ಅಳಲೇ ಬೇಕಿದೆ 

ಸೂತಕ ಕಳೆವವರೆಗೂ 

ವೈಕುಂಠಕ್ಕೆ ಕಳಿಸುವವರೆಗೂ 

ಅಳದೇ ಭಾರ ಅಳಿಯದು 

ಭಾವ ಅರಳದು 

ಭಾನು ಬೆಳಗದು 

ಸತ್ತುಹೋದ ಹೆಗಲೇ 

ತಲೆಗೆ ಆಧಾರವಾಗಿತ್ತು 

ನೋವಿಗೆ ಮದ್ದಾಗಿತ್ತು 

ಈಗ, ನನ್ನ ನಾನೇ ಅಪ್ಪುತ್ತೇನೆ 

ಕಣ್ಣೀರ ಒರೆಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ 

ಬೆನ್ನ ನಾನೇ ನೀವಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ 

ಉಸಿರ ಹಿಡಿಯಲಾರೆ 

ಅಳದೇ ಉಳಿಯಲಾರೆ 

ಬದುಕ ಮುಂದೂಡಲಾರೆ 

ಭಾಶೇ